سخنی با منتظران

بهار امسال نه جایی هست و نه جانی. زمستان چنان بر ما پنجه افکنده که انگار قصد رفتن ندارد. از این زمانه که بگذریم در روزگاری دیگر شاید تاریخِ ما را کسانی بنگارند و شرحی بنویسند بر احوال مان. شاید رنگی شویم بر بومی، قصه پر غصه ای در کتابی یا حماسه ای بر زبان مادربزرگها. شاید بگویند در روزگاری دور مردمی می زیستند در عصری پر حادثه، انقلاب و تحولات اجتماعی، انفجار و ترور، جنگ و تحریم، رنج و درد و فقر، قرنطینه و حصر، دیوار و تنهایی.

 اما دشواری زندگی را با همدلی و رزم مشترک آسان ساختیم و به دنیا درس گذشت و انسانیت آموختیم. هیچ پنداشته ای چگونه میسر شد این رشادت و پاسداری، در قامت صبر و انتظار فرج. آخر این مرز و بوم صاحبی دارد و اوست که همواره نگهبان ماست ور در ژرفای یأس و نومیدی مهر گسترده اش نور امید به زندگی را دوباره در کالبد بی جانمان جاری می سازد و دردها و آلاممان را تسکین بخش است.

 اکنون نیز در آستانه ولادتش برای گذر از بحران فراگیر کرونا چشم انتظار لطف و رحمتش می مانیم و از سویدای وجود فریاد می زنیم: اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج.

باید که من و تو ققنوس وار دوباره از این خاکستر برخیزیم و همچون بنفشه بهاری گل بدهیم و به بشریت مژده دهیم که با ظهور آقایمان زمستان برای همیشه از این دیار رخت بر خواهد بست.

 اینک که بهار را شادباش دیدار و نوازش نیست و بناست همچنان در قرنطینه باشیم تا سالم بمانیم، بیایید با رعایت فاصله اجتماعی و نکات ایمنی در سال جدید بیشتر بیندیشیم، بخوانیم و ببینیم، بشنویم و بیاموزیم. چرا که بی مددِ آگاهی و تلاش و توکل ، روزگارِ رهایی فرا نخواهد رسید. با مهربانی و امید زندگی برما مبارک خواهد شد.